نبض مرا بگیر، نبضم نمی‌زند
انگار مرده‌ام، انگار رفته‌ام
در برزخی که تو
آرام خفته‌ای

غرور نذاشت بهت بگم قد خدا دوست دارم
حالا نشستم یه گوشه دارم ستاره میشمارم

تنهایی عین یه تبر شکسته برگ و ریشه مو
سوزونده آفت غرور از حالا تا همیشه مو

اگه بهت گفته بودم حالا تو مال من بودی
من تو خیال تو بودم تو تو خیال من بودی

تنهایی‌ام را با تو قسمت می‌کنم سهم کمی نیست
گسترده‌تر از عالم تنهایی من عالمی نیست

غم آنقدر دارم که می‌خواهم تمام فصل‌ها را
بر سفره‌ی رنگین خود بنشانمت بنشین غمی نیست

هر چند امیدی به وصال تو ندارم
یک لحظه رهایی ز خیال تو ندارم

ای چشمه ی روشن منم آن سایه که نقشی
در آینه ی چشم زلال تو ندارم

خسته‌تر از صدای من، گریه‌ی بی‌صدای تو
حیف که مانده پیش من، خاطره‌ات به جای تو

رفتی و آشنای تو، بی‌تو غریب ماند و بس
قلب شکسته‌اش ولی پاک و نجیب ماند و بس

دلت بهانه هايي مي گيرد که خودت انگشت به دهان مي ماني...!!

گاهي دلتنگي هايي داري که فقط بايد

فريادشان بزني اما سکوت مي کني ...

این برگ‌های زرد 
به خاطر پاییز نیست 
که از شاخه می‌افتند 
قرار است تو از این کوچه بگذری

آغلايارلار ، گولرلر
گؤز ياشيني سيلرلر
گئچن گونون قدريني
گلن گونده بيلرلر

تو نیستی که ببینی
چگونه عطر تو در عمق لحظه‌ها جاری است
چگونه عکس تو در برق شیشه‌ها پیداست
چگونه جای تو در جان زندگی سبز است
هنوز پنجره باز است

سوئیله ای گول، هانسی باغین، سن گولِ رعناسی‌سان؟

هانسی گلزارِ بهشتین، سروی سن، طوُباسی‌سان؟

آچما زولفون عطریله بیهوش ائدرسن عالمی

و....

من سنه آی دئمرم آی سنه چاتماز گؤزلیم

سنه حسرتده قالان دونیانی تاتماز گوزلیم

کؤنلومون تک گولوسن فخر ائدیرم ناز بویووا

عشقیوه حیران اولان دای سنی آتماز گوزلیم

قوی گؤزون قبله سینه هر گجه من سجده قئلیم

زاهدین سجده سی بو سجدیه چاتماز گوزلیم